Dag 6

Ik kom er blijkbaar niet onderuit en daarom wordt u onderstaande “proza” aangeboden door MM persoonlijk. Vandaag is Washington aan de beurt, we doen dit zonder Martin en Angela. Zij blijven achter in het Hotel omdat ze een dagje willen relaxen. Deze keuze begrijp ik niet helemaal omdat we maar een dag in de hoofdstad blijven. Het is echter hun keuze en die respecteer ik naar enige aarzeling en overtuiging door Yvonne. Wij worden met een shuttle bus naar de Mall (winkelcentrum) in de plaats Arlington gebracht waar we de subway nemen. Het is een giga verschil t.o.v NY. De subway is ruim van opzet, schoon en de hectiek van de NY metro ontbreekt. We kopen ons een dagkaart en binnen een paar minuten zijn we al bij de eerste stop, het Pentagon. Dit is inderdaad een zeer groot gebouw maar raar genoeg zijn we binnen een klein kwartier lopen al aan de kant van het 9/11 drama. Je kunt het op een afstand van een paar honderd meters bekijken omdat men ter plaatse een gedenkteken aan het bouwen is voor de slachtoffers van deze laffe terreurdaad. Dit memorial is niet alleen bestemd voor de mensen die in het gebouw werkten maar ook voor de slachtoffers die in het vliegtuig zaten. De jongste was nog geen drie jaar oud. Aan het gebouw kun je de impact en de grootte van het vliegtuig zien, je hoeft alleen maar te kijken naar de stenen die nieuw zijn en anders van kleur. Op een moment als dit ben ik een echte Amerikaan en voel ik mij verbonden precies zoals ik dat heb op de begraafplaatsen in Margraten of Colleville. We besluiten verder te gaan en na een half uurtje reizen (metro en te voet) staan we op een van de beroemdste kerkhoven ter wereld. De opzet is zeer ruim en we gaan eerst naar het bezoekerscentrum. Daar is algemene informatie te vinden en een indrukwekkende foto tentoonstelling, verder staat er een nagemaakte miniatuur van de begrafenisstoet van JFK, dit beeld staat mij op netvlies gebrand. Ik heb dit als kind op de tv gezien en zeker de omgekeerde laarzen in de stijgbeugels van JFK’s paard zijn onuitwisbaar, waarom weet ik nog steeds niet maar het is natuurlijk een eerbetoon. Buiten het centrum lijkt het wel Disney, het vervoer is in perfectie geregeld met een soort bustreintjes die af en aan rijden. In de trein begint een begeleider met het tempo van een speaker bij horse races informatie te spuien, het wordt nog gekker want hij noemt in de gauwigheid alle eigenschappen van de beste van de besten op aarde: moed, eer, trouw etc. etc. etc. Het publiek begint spontaan te applaudisseren en het ontbreekt er nog maar aan dat we samen de Stars Sprangled Banner gaan zingen. Zover komt het echter niet want de speaker gaat met een noodgang verder met informatie en voor we het weten staan we bij het graf van JFK waar de eeuwigdurende vlam brandt. De rit gaat weer verder en de volgende stop is het graf van de onbekende soldaat. We zijn net op tijd om de wisseling van de wacht te zien, dit is een poppenkast die op het randje van kitscherigheid zit, zeker de inspectie van het geweer van de opkomende wacht. Het is geen geheim dat ik een grote liefhebber ben van militair ceremonieel maar dit gaat zelfs mij te ver. Hoe dan ook, de plek is voor mij als militair heilig. Vanaf deze plek loop ik naar het graf van Audrey Murphy, hij is de meest gedecoreerde soldaat uit de tweede wereldoorlog en is in 1971 gestorven. Ook dit moment is voor mij heel bijzonder omdat ik er mijn vader vaak vol bewondering over heb horen praten. Op het kerkhof liggen twee presidenten inclusief JFK en voor de rest zijn er meer dan 360.000 graven van alle rangen en krijgsmachtdelen te vinden. Het enige criterium is dat je gediend moet hebben in de Armed Forces. Per dag vinden er 25 begrafenissen plaats en tijdens onze tour zagen we op afstand een begrafenisstoet te voet met een militaire muziekkapel voorop, de erewacht en bereden affuit waarop een kist bedekt met de Amerikaanse vlag. Voordat ik er erg in heb is de rondrit voorbij. Ik ben een echte liefhebber van militaire historie en zou gemakkelijk een dag op Arlington cemetery kunnen rondlopen. Ik zal het mijn medereizigers niet aandoen en mocht ik ooit in mijn leven hier terugkomen dan neem ik er een dag de tijd voor. We lopen nu in de richting van de Mall (grote brede laan). Eerst passeren we de rivier de Pontomac waarna we arriveren bij het monument ter ere van Abraham Lincoln. De trappen zijn een klim voor Yvonne maar het uitzicht in de richting van het Capitool is werkelijk schitterend. Vervolgens gaan Didier en ik even wat foto’s maken bij het Korea monument in het begin van het park, ook hier ligt een stukje van mijn verleden, ik ben immers opgeleid door Korea veteranen zoals de legendarische commandant KMS, Kolonel Leen Schreuders. Hij is in Nederland nog steeds de voorzitter van de Korea veteranen. Nederland heeft zijn deel meer dan bijgedragen aan dit conflict en meer dan 150 Nederlandse soldaten zijn gesneuveld. Hierna lopen we samen naar het Vietnam monument met de beroemde muur waarop meer dan 56.000 vermisten staan. Het is duidelijk dat dit nog volop leeft in Amerika en het niet alleen een plek is van toeristen, veel mensen zoeken er namen en er is zelfs een service waarbij de naam op een papier wordt overgetrokken met een soort potlood. Ook zijn er allerlei persoonlijke boodschappen en foto’s te vinden. Deze wond is zeker niet geheeld. We lopen verder richting het Witte huis wat een behoorlijke afstand is, zeker bij deze warmte. Op het moment dat we Continental avenue in de looppas oversteken struikelt Yvonne, oog en voet (Crocs) coördinatie is niet optimaal en ze gaat bijna “head over tits”, we zijn best wel geschrokken en ze heeft een aantal behoorlijke schaafwonden. Een passerende politie agent ziet blijkbaar ons gestuntel en stopt, hij vraagt op de meest beleefde wijze of hij kan helpen en opent de kofferbak voor steriele lapjes en pleisters. Hierna lopen we verder in de richting van het Witte huis, onderweg worden enkele souvenirs gekocht en vervolgens worden we terug gestuurd omdat we aan de verkeerde kant van het Witte huis zijn. De voorzijde is echter niet bijzonder en Alain wil absoluut nog de andere kant zien. Deze omtrekkende beweging maakt onze ommegang compleet. Wat waar is, is waar, aan deze zijde is het gebouw beter te zien. George W. was echter in geen velden of wegen te bekennen, best wel vreemd aangezien wij zo ver voor hem gereisd hebben. Na deze vierdaagse training zijn we een half uurtje in het gras gaan liggen, zeg maar bij George in de voortuin of was het nu toch de achtertuin. Hierna gaan we terug richting de Mall omdat daar tientallen museums zijn te vinden. Mijn reisgezelschap begint echter een mentale dip te krijgen en uiteindelijk staan we voor een gesloten museum, hierna besluiten we met de metro het centrum in te gaan en een restaurant te zoeken. We komen uit in Chinatown en bezoeken eerst een winkel waar Alain een tandenborstel met muziek koopt. Na veel vijven en zessen komen we terecht bij de beste chinees van het westelijke halfrond. Het is er erg druk met veel man bediening in allerlei graduaties. De jongste bediende komt ons grote wijnglazen brengen die hij vult met ijskoud water en voortdurende blijft vullen, we krijgen niet eens de kans om iets te drinken te bestellen, er rammelt nog bij niemand een bel!! Het voorgerecht bestaat uit krab op een zeer speciale manier bereid met een heel zoet sausje. Dit was echt lekker. Vervolgens kwam het hoofdgerecht, een soort mie met rundvlees, Alain had rijst met kip in een ketjapachtige saus besteld. Alain nam een hap en zag er uit als Andre van Duin. Ik vond mijn gerecht niet echt lekker en was wel bereid om met hem te ruilen. Miljaar, je verbrandde je mond zowel aan de warmte als aan de buitenaardse hoeveelheid pepers. Het permanent vullen van de glazen met ijswater was ons inmiddels wel duidelijk. Toen mijn maaltijd begon af te koelen was de uitdaging te volbrengen. Nadat we deze grensverleggende activiteit hadden afgesloten zijn we nog bij Starbucks een kop cappuccino gaan halen en zijn we richting de metro gelopen. Een klein uurtje later waren we weer bij de Mall waar alles was begonnen. Angela en Martin hadden hun dag ook omgekregen alleen waren ze mijn hemden en broek vergeten te strijken:). Hoe dan ook, dit was een vermoeiende en indrukwekkende dag. Een aanrader maar niet voor de Barbie poppenhoek.