Dag 11 Atlanta

Door Yvonne Na ons ontbijt in het Best Western hotel in Atlanta gaan we vandaag Antlanta City bezoeken. We vertrekken rond 10.00 uur op weg naar The King Center, het officiële Herdenkingscentrum opgedragen aan de vooruitgang van de nalatenschap van Dr. Martin Luther King. Jr. Voor het centrum zijn de voetstappen te zien van zeer bekende Amerikanen die dit centrum bezocht hebben. We gaan naar binnen en wandelen door de geschiedenis van de afgelopen 60 jaar. De geschiedenis van blanken en negers. De slavernij is in de 19de eeuw afgeschaft maar er was niet veel van te merken. Beelden doemen op waar blank en zwart apart leven. Scholen zijn separaat zoals ook winkels, eetgelegenheden, bussen en zelfs in openbare toiletten hadden ze wasbakken voor blanken en zwarten, drinkwaterfonteinen voor blank en zwart. Zelfs tijdens de tweede wereldoorlog waren negers nog te minderwaardig om ingezet te worden in de strijd tegen Hitler, een enkele ging mee als chauffeur of om de doden te begraven. Martin L. King, geboren en getogen in Atlanta heeft hier verandering in gebracht. Verdraagzaamheid, genegenheid en liefde stond hoog in het vaandel. Als zoon van predikant Martin L. King Sr. treed hij in zijn voetsporen, nadat hij afgestudeerd is aan de universiteit, waar hij ook veranderingen door voert in de samenleving aan deze universiteit. Hij predikt in kerken voor eigen publiek, want een blanke komt hier niet.  Zo draagt hij zijn ideeën over en geeft de zwarte bevolking van Amerika een duw in de rug om zijn weg te volgen, de weg naar een leven waar zwart en blank samen leven en samen gebruik maken van alles wat hun land te bieden heeft. Gelijkwaardigheid. De zwarte bevolking wil dit maar al te graag maar het is een ommekeer in het leven van veel blanken.  Het lijkt wel of er nooit een eind aan de slavernij is gekomen, mensen worden nog slechter dan varkens behandelt. Van de films en beelden wordt je misselijk. Zo ga je niet met mensen om, ik ken dit ook niet van bij ons in Nederland of Europa. In Nederland leefden we ook samen met Indonesische mensen en mensen die van onze koloniën kwamen maar wij leefden zij aan zij. Martin L. King heeft de grondstenen voor een verenigd Amerika gelegd, ontving hiervoor op 33 jarige leeftijd de Nobelprijs voor de Vrede, maar moest dit met zijn leven bekopen na een toespraak aan duizenden Amerikanen op 39 jarige leeftijd. Bij dit Herdenkingscentrum ligt hij begraven. Een witte tombe midden in een groot helden water is zijn laatste rustplaats. Het water stroomt, net zoals zijn ideeën door de geschiedenis zullen blijven vloeien.  We bezoeken zijn geboortehuis in een straat die geheel gerenoveerd is en die bij de gedenkplaats hoort. Het gehele gebied waar alles te zien is bestaat uit twee stratenblokken, waar hij geboren en opgegroeid is. We bezoeken de brandweerkazerne op de hoek van de straat, een plaats waar hij veel te vinden was. Deze kazerne is nu ingericht als shop met van allerlei dingen betrekking hebben op M.L. King. We lopen naar de kerk, een straat verder. Op de eerste verdieping is de daadwerkelijke kerk waar zijn vader en later ook hij zelf zijn medemensen toespreekt. Beneden (nu een shop met briefkaarten e.d.) was voor Martin L. King en vele anderen in zijn buurt de plaats waar men samen kwam om te praten, te leren of gewoon samen te zijn. Een soort YMCA maar dan natuurlijk alleen voor de zwarte bevolking want in een YMCA mochten ze natuurlijk niet binnenkomen. Hier beluisteren we een van zijn toespraken en vervolgen onze weg weer naar buiten. In deze gedenkplaats voel ik mij verbonden met het zwarte volk. Het is er niet druk en er komen voornamelijk zwarte mensen. Ik voel me dan ook op sommige momenten heel alleen. De rijen dik voor het graf bij J.F. Kennedy van enkele dagen geleden ontbreken. Toch heeft deze man ervoor gezorgd dat de Amerikanen nu samen “door een deur” gaan. We gaan terug naar de auto en rijden naar Georgia Aquarium, ’s werelds grootste aquarium met 36 miljoen liter water en meer dan 100.000 dieren vanuit de hele werend. Ze hebben het aquarium in vijf delen gesplitst zodat je een goede indruk krijgt welke soorten in de diverse zeeën leven. Aan kleur en maat ontbreekt het. Van wormen tot walvissen, zwarte en bont gekleurde vissen, zeepaartjes die eruit zien alsof ze uit flinterdun glas bestaan met vele sierlijke cirkels aan hun staart, het heeft een beetje weg van een sluier aan een trouwjurk. We lopen door een tunnel van het grootste aquarium ter wereld en je wordt helemaal omgeven door vissen. Hamerhaaien zwemmen hun rondjes, een inktvis verschuilt zich bij stenen en scholen vissen trekken verder. Een zeeschildpad denkt dat er iets te eten valt en hangt de hele tijd voor het raam. Er zwemmen twee Baluga walvissen, hiervan leven er nog tussen de 150.00 en 200.00 van op aarde. Ze zijn kleiner dan de walvissen die ik ken van t.v. en heel lenig/buigzaam. Nadat wij ons twee uur met de natuur onder water hebben bezig gehouden, Martin, Didier, Alain en Angela nog wat roggen hebben geaaid en ik naar het voeren van twee zeehonden heb staan kijken verlaten we dit stukje natuur. Aan de overkant van het park ligt het Coca-cola museum. Martin en ik blijven buiten en genieten van de zon met een fles Coca-cola uit de automaat. De overigen bezoeken deze coca-cola multinational. In 1886 startte men met het bottelen van Coca-cola met gemiddeld 9 flesjes per dag. Aan het einde van dit eerste jaar had men een omzet van $ 50  Vandaag de dag worden en per dag 1 biljoen Coca-cola producten geconsumeerd. Na een uur staan ze weer enthousiast buiten met een ouderwets flesje vers gebottelde cola. Ze weten nu het gehele proces hebben de reuk van de diverse smaken in hun neus maar ze hebben jammer genoeg het recept niet weten te bemachtigen. Terug naar de auto en via het gebouw van CNN, dat we helaas wegens tijdgebrek niet meer kunnen bezoeken rijden we naar het Olympisch stadion dat voor de Spelen van 1996 gebouwd is. Alleen het stadion, de toegangspoort met de ringen en een ijzeren toren waar een nepvlam ingebouwd is, is op deze plek alles wat nog aan de Spelen herinnerd. Wij rijden nog langs het Olympisch park in het centrum van Atlanta en vervolgen onze weg naar een Mall (groot overdekt winkelcentrum) 8 km. verderop. Blijkbaar zijn hier ook verschillen in, want deze Mall is zeer exclusief, vandaar dat er in de meeste winkels geen klandizie is. Voor een van de vele juweliers zit een “collega” goudsmid van Didier. Hij reist van Mall naar Mall om ter plekke voor de betreffende juwelier de ter plaatse uitgezochte ring en de uitgezochte edelsteen voor de klant tot een pronkstuk te maken. Wij gaan naar de benedenverdieping waar we voor een redelijk bedrag een warme maaltijd gebruiken. Het is 20.00 uur en we vervolgen onze weg naar Stone Mountain Park om naar de grootste lasershow met vuurwerk te gaan kijken. In de verte is onweer op komst. Rijden wij in die richting? Dus wel!!!  Het is half negen en omdat we nog 1,5 uur de tijd hebben bezoeken we nog wat winkeltjes die toebehoren aan het klein pretparkje in dit gebied. Als we na een half uur buiten komen begint het te druppelen en om tien uur regent het zo hard dat zelfs een regenjas je niet meer kan beschermen te regen, mochten we die al bij ons hebben. We gaan op een overdekte veranda staan en de lasershow start, maar het is te gevaarlijk om in de open vlakte te gaan staan. We zien dus niet veel meer dan bliksem en af en toe een klein beeld van de show. Als het dan eindelijk na 20 minuten mindert met regenen en onweren gaan we het laatste half uur toch maar dichtbij  kijken. Het is werkelijk indrukwekkend hoe ze dit tegen de berg projecteren met een formaat van ca 100 bij 75 meter. Wanneer het vuurwerk dan ook ten einde is (want regen of niet, alles gaat hier gewoon door), gaan we terug naar onze auto en rijden we weer naar ons Best Western Hotel om van een welverdiende nachtrust te genieten.