Dag 1

Na iets meer dan twee uur slapen gaat om kwart voor vier 's ochtends de wekker. It came without a warning van Live schalt door de speakers en het kwam inderdaad zonder waarschuwing, want dit nummer speelt op een dergelijk volume af, dat ik met een kloppend hart meteen naast bed sta. Verslaapangst hè?! Na een douche en nog wat Star Trek kijken (doe ik altijd op dit tijdstip) wordt de stilte in huis bruut doorbroken door Gaston die even na 5 uur een Borat-Quote de huiskamer inslingert. Hij speelt vandaag voor chauffeur. Kort daarna arriveert Angela met haar ouders. Volgens pap kan het nu al niet meer fout gaan; het is de eerste keer in 20 jaar dat we eens op tijd zijn. In iets meer dan een uur rijden we met twee auto's naar Zaventem Airport nabij Brussel en voor dat we inchecken drinken we nog wat in een semi-sixties restaurant, maar als snel besluiten we toch in te gaan checken, want het is druk dezer dagen. Dat inchecken gaat bij NorthWest Airlines via een automaat die je paspoort leest. Superhandig, maar ik betwijfel of het veel sneller is. Vervolgens kan je nog naar een reguliere balie om de koffers van labels te laten voorzien en op de transportband te plaatsen. We gaan direct door de douane en tien minuten later zitten we al bij de gate te wachten. Ik vind dat ik best een deo kan gebruiken, een roller wel te verstaan, want vanwege de veiligheid mag gewone deo niet mee in de handbagage. Vijftien euro vind ik toch wat aan de gortige kant, dan ruik ik maar een beetje. Lekker mannelijk. Pap tart zijn geluk op de automaat. De ijsautomaat, dus niet fruitautomaat of gokautomaat, nee ijsautomaat. Na 2,50 opgeslurpt te hebben zonder als dank daarvoor een ijsje naar buiten te spugen gaat hij maar eens verhaal halen. Geen flauw idee waar, maar na 20 minuten heeft hij zijn geld terug. Ik suggereer nog 'het gewoon nog een keer te proberen', maar daar trap hij niet in. Na het boarden lijkt alles startklaar te zijn. Maar na een uur staan we nog aan de grond. Minimaal vijf keer heeft de kapitein zich al verontschuldigt; er moet een dubbele motortest uitgevoerd worden, de technici zijn nog bezig het papierwerk af te handelen (lees sjekkie draaien), daarna krijgen ze de gegevens van de vluchtdatarecorder niet gelezen en toen ben ik in slaap gevallen. Meer dan een uur te laat stijgen we op en zitten binnen 10 minuten boven de Noordzee. Voor in het ruim zijn stewardessen bezig met ductape te spannen ter hoogte van de wc's en vurig hoop ik dat dit niet dient om het vliegtuig bij elkaar te houden. Even later blijkt dat we daar niet naar de wc kunnen. Iemand heeft de rookmelder gestolen en het was dit, of helemaal niet vliegen. Met het idee dat de vlucht van gisteren is vervallen geeft dit een fijn gevoel... Gelukkig is er na anderhalf uur het eten om onze troost in te vinden. We kunnen kiezen tussen kip en pasta. Ik kies voor de pasta, tagliatelle met spinazie en het is heerlijk. Aangevuld met salade; brood met camembert, crackers en frambozen/rozijnenbavarois zorgt dit voor een Rennie-moment (als je last hebt van een opgeblazen gevoel). Het beste moment is wanneer we ontdekken dat naast het gewone drinken, bier en wijn ook gratis zijn. Sorry, ik lieg. Het beste moment is als ik ontdek dat ik de enige van de 'kids' ben die alcohol mag nuttigen. Je krijgt wat je toekomt zeggen ze. Ik ben trouwens vergeten te vertellen dat bij het binnengaan van het vliegtuig een vent stampij stond te maken, hij vond het maar niks dat niemand de ruimere plekken wilde ruilen voor hem, zijn vrouw en baby en wie hadden het geluk om juist uitgerekend voor deze malloot te zitten? Juist! Wij! Na de verzekering dat hij rustig zou zijn bleef het twee uur rustig, dat wil zeggen op het gejank van het kind na en links en rechts gemekker over allerlei onbenulligheden en privileges die hij meende te hebben. Daarna begon hij een hele tijd door het vliegtuig te lopen met de baby. Daarna vond hij het nodig om voor de tv te gaan staan. Want hij had een baby, snap dat dan toch! Dit was voor de crew de druppel en na hoop gezeur mocht meneer formuliertjes gaan invullen over zijn misdragingen. Zelf vond ik het toppunt het verschonen van een diarreeluier gewoon ter plekke. In de wcruimte is daar een speciale tafel voor. Ik kan in ieder geval zeggen dat mijn oksels opeens heel fris roken vergeleken bij de lucht in de cabine. Bij aankomst op de luchthaven in Detroit halen we onze bagage op en checken deze opnieuw in voor onze vervolgvlucht naar New Ark Airport, New York. Detroit Airport is een van de grootste die ik ooit heb gezien. Met meer dan 50 gates is het te voet bijna niet te doen. We haasten ons dan ook van 42 naar 7 waar we moeten zijn. Na veel gestress komen we aan bij Gate 7 waar ons doodleuk verteld wordt dat de vlucht die wij moeten hebben gecanceld is. We moeten naar gaat 41/43 om onze boardingpassen om te gaan boeken. Dus daar gaat de hele meute weer terug naar de andere kant van het vliegveld. Bij het rebooking center aangekomen staat er al een gigantische rij met wachtenden. Gelukkig weten we snel een rebooking telefoon te bemachtigen. Het kan namelijk ook telefonisch. Didier gaat toch maar in de rij staan voor de zekerheid. Rondom New York blijkt het zeer slecht weer te zijn en een hoop vluchten zijn afgelast. Dit heeft als gevolg dat ongeveer volledig oostelijk vliegend Amerika op dit moment aan het omboeken is. De mogelijkheid Philadelphia blijft als enige over voor een combinatie van personen. Ik blijf aan de lijn en ik blijf aan de lijn en iedere keer krijgt de kerel in het callcenter de vlucht niet bevestigd. Na 50 minuten aan de telefoon die inmiddels in mijn handen een accu heeft gekregen, waar je een ei op kan bakken, hangen we op. Didier is inmiddels aan de beurt en samen met pap leggen ze 6 plekken vast voor de vlucht naar Philadelphia. We hebben nog twee uidagingen te gaan: -Bagage op de vlucht naar Philadelphia krijgen -Van Philadelphia naar New York zien te geraken (90 mijl). Vandaag zijn er namelijk geen andere vluchten meer. Bij het inchecken aan de balie van onze nieuwe gate moeten we tot het laatste wachten omdat we nog geen vaste stoelen hebben. Uiteindelijk blijken 5 van de 6 koffers aan boord te gaan. Ze kunnen echter niet aangeven wie van ons de gelukkige is om zijn koffer kwijt te zijn. We kunnen niet anders doen dan instappen en we zitten volledig verspreid door het vliegtuig, maar dat nemen we dan maar voor lief. Erger is dat dit vliegtuig, dat al vertraging heeft, het eerste uur niet van de grond komt. De vertragingen hebben tot nieuwe vertragingen geleid en we moeten wachten totdat de startbaan vrij is. 2,5 uur laten komen we aan in Detroit. Hier gaan we snel naar bagage collecting en hier blijkt dat Didier zijn koffer er dus niet is. Het hotel wordt gebeld dat we niet voor middernacht aanwezig zullen zijn. Ik zoek ondertussen uit waar de treinen naar toe gaan en pap en mam weten te regelen dat Didier’s koffer, dat inmiddels al op een vlucht naar Newark is gezet, afgegeven gaat worden bij het hotel. Hierna stappen we in de trein en rijden naar het 30th street station in Philadelphia. Daar moeten we weer verder stappen op de trein van Amtrak richting New York Penn Station. Met een schamele 60 dollar per persoon rijden we in anderhalf uur naar New York. Na meer dan 24 uur houden we de moed er in door maar een cheeseburger aan boord te bestellen, iets te drinken en alvast op de laptop te werken aan de site. We lopen er werkelijk als zombies bij. De klap gaat straks vast komen op het moment dat we gaan slapen, of op z’n laatst morgenvroeg, maar van een bioritme kan geen sprake meer zijn. Na nog een rondleiding door een New Yorker in de subway komen we eindelijk aan in het Continental Hostel...nu slapen!